Odrzucenie trzech jedności Jako układ formalny składa się Nie-Boska z czterech części, z których każdą poprzedza wstęp. Tyle że wstępy te z kolei pisane są w różnym celu i nie pełnią funkcji takich samych — zupełnie analogicznie sposób użycia techniki dramatycznej nie jest w Nie-Boskiej komedii jednorodny,’ nie ma jakiegoś raz na zawsze ustalonego charakteru. Nie ma w tym utworze jednego miejsca akcji, nie ma ciągłości jednej linii fabularnej, nie ma ograniczenia czasu — Krasiński z premedytacją odrzucił w Nie-Boskiej klasyczne, tradycyjne „trzy jedności”, był przecież czystej krwi romantykiem — ale dowolność posunięta tu jeszcze dalej, sceny wizyjne przemieszane są z fragmentami zapisu, który ma odpowiadać realnemu życiu, migawkowe, krótkie obrazy mają takie same uprawnienia, jak dłuższe sytuacje, budowane na zasadzie ciągłości. Autor, jak potem Słowacki w Beniowskim, mówi „wszystko, co pomyśli głowa”, jest rozmaity, jakby zapisywał kolejno pojawiające się pomysły, jakby to był osobisty pamiętnik, wewnętrzna historia myśli poety o poezji i o świecie, i o wszystkim, nie zaś zwarta całość dramatyczna. Jest to jednak całość, chaos scen i sposobów pisania nie jest chaosem, lecz zwięzłym sprawozdaniem z wielości i różnorodności spraw dla Krasińskiego wtedy najważniejszych. Ta najbardziej „domowa”, osobista historia poety jest jednocześnie próbą odpowiedzi na skomplikowane pytania, które ze wszystkich stron osaczały poetę. Czymś subiektywnym, tak przypadkowym, jak przypadki wewnętrznego życia poety — i wiedzą o świecie zewnętrznym, obiektywnym, na takim poziomie, na jaki było stać wtedy Krasińskiego. Raz tylko w całej twórczości udało się mu tak doskonale chaos wewnętrzny ułożyć w całość tak lakoniczną — i tak wymowną. Powstał zaiste niezwykły „scenariusz myśli”. Czy stać człowieka na powtórzenie takiego wysiłku? Krasiński już drugi raz w życiu tak fenomenalnie nie zapisał siebie i własnych myśli.